BU HİKAYE BENİ HEP DUYGULANDIRIR, HEY GİDİ ANADOLU İNSANI!

NE ZAMAN OKUSAM AĞLAR, KENDİMDEN UTANIRIM: KINALI ALİ
Can nedir, evlat nedir, savaş nedir, ölüm nedir, geride kalanların hali nicedir? Herkes bilmez bunları ki bunlar ağır duygulardır. Atalarımız der ya ‘Ateş düştüğü yeri yakar.’diye. Aynen öyledir.Bu acıları en çok da Türkler bilir.
Ali ve arkadaşları daha yeni askere gelmiştir. Savaşmaya hazır değillerdir. Belki de kısa zaman sonra şehit olacak askerleriyle konuşan komutanları, o yiğitlerle tek tek tanışmaya başlar. Bu sırada Ali’nin kafasındaki kına dikkatini çeker. Ali o kınayı anasının yaktığını söyler ama sebebini bilmemektedir. Arkadaşları onunla alay etmeye başlar.
Derken dünyanın çok uzak yerlerinden asker toplayıp Çanakkale’ye yığan düşman, Türkleri silip süpürmek için iyice bastırır. Önüne çıkan gencecik yiğitlerimizi kesip parçalar, patlatır, yok eder. Ali’nin komutanı çaresiz kalmıştır çünkü onun askerleri eğitimsizdir, acemidir.  Mektep çocuklarının, okumuş aydın gençlerin, hukuk fakültesi, tıp fakültesi öğrencilerinin, kısacası o zor durumdaki biçare Türk milletinin yetişmiş tüm insanlarının patır patır yere serildiği o yerde Ali’ler de savaşa katılmak zorunda kalır.
Ali hemen anasına mektup yazmak ister. Okuma yazma bilmemektedir.Arkadaşlarının yardımıyla anacığına mektup yazar ve saçındaki kınanın hikmetini sorar. Sonra tüm diğer arkadaşları gibi şehit olup Çanakkale topraklarına o mübarek kanını akıtır.
Cevap geldiğinde ortada ne Ali kalmıştır ne başka asker.Koyun koyuna, kefensiz, törensiz, dualarla vatanın bağrında yatmaktadırlar. Anası öküzü satıp paranın yarısını Kınalı Ali’sine yollamıştır. Öküz yerine sabana kendisi geçmiş, tarlayı kendisi sürmektedir. Küçük oğlunu da askere yollamak üzerdir. Yarı aç yarı tok büyüttüğü evlatlarını vatan için gözünü kırpmadan feda etmektedir.İşte öyle analara selam olsun. İşte o Türk analarını kalem unutmaz, mürekkep unutmaz, kelam unutmaz.
Bin bir güçlükle büyüttüğü evladının şahadetinden habersiz olan anası saçına kına yakmasının hikmetini şöyle açıklar:
‘Bizim oralarda üç şeye kına yakarlar.
1-Gelin olmuş kıza ki ailesi için kurban olsun diye.
2- Koçun başına kına yakılır ki Allah’a kurban olsun diye.
3- Evladın başına kına yakılır ki vatanına kurban olsun diye.

İşte sen, dişini tırnağına takıp, gerektiğinde bir lokmasını evladına saklayan, gözü yaşlı bağrı yanık Türk kadınlarının evladısın ki senden daha nice Kınalı Ali’ler çıkar. 

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

BAŞIMA NELER GELDİ

  Kıymetli Okurlarım, siz de olmasanız derdimi yanacağım kimse yok. İstatistikler üzerinden baktığımda dünyanın dört bir tarafında okunduğumu görmek benim için büyük bahtiyarlık. Hele de Alaska’da hasta bakıcısı olarak çalışan Bulgar bir kadının yazılarımı okuyup Messenger üzerinden bana ulaşması beni hayretler içinde bıraktı. Açıkçası bu kadar yaygın bir okuma ağı beklemiyordum. Aslında size daha güzel şeylerden bahsetmek, zaten altında ezildiğiniz hayatın yüklerine karşı direncinizi yükseltmek isterdim ama ne var ki bataklıkta gül bitmez. Dostlarım, insanlar kötü. Maalesef kötü. Bunun sebebini Kabil’in Habil’i öldürmesi ve bu yüzden insanlığın geri kalanının Kabil’den çoğalmış olması olarak düşünmek pekâlâ mümkün. Ama bundan öte insanların kötülüğe hayır diyememeleri, diyecek cesaretlerinin olmaması ya da omurgasız olmalarından kaynaklanıyor. Daha güzel, daha iyi bir yaşam seçeneği varken, sevmek ve sevilmek varken insanları kötü olmaya iten sebep nedir, çözemedim. Hayatım ...
Devamı

DOYUMSUZ EVLAT NASIL YETİŞTİRİLİR?

                   Birkaç yıl önce bir AVM’de şahit olduğum olay günaşırı aklıma gelip duruyor. Aradan aylar hatta yıllar geçmesine rağmen o sahne zihnimde belirip kaybolur. Bir çocuğa ailesi akülü araba aldı. Hem de iki üç bin lira civarı ve kaliteli bir akülü arabaydı. Kırmızı, cip tarzı bir araba… Ben de tecessüsle çocuğun simasına baktım. O da ne! Zerrece mutluluk yoktu! Çocuğun hiçbir tepki vermemesine öfkelenen annesi, akülü arabayı otoparktaki araca kadar ite kaka götürdü. Ağzım açık bir vaziyette öylece onları izledim. O zaman bir köşeye oturup çocukluğuma üzüldüm. Aslında çocukluğuma üzülüp üzülmemem gerektiği noktasında dengesiz hislerim mevcut. İçinde yoğrulduğum yokluk kazanı, bazen canımı acıtırken bazen de beni mutlu eder. Hakikaten lezzet yoklukta. Mahrumiyet, her şeyden mutlu olabilme kapısının en gizemli anahtarı... O zaman küçük şeylerle mutlu olabiliyor insan. Yokluğun girdabında ...
Devamı

ACI BABA'YA HOŞ GELDİNİZ

    Friedrich Wilhelm Nietzsche’yi duydunuz ya da okudunuz mu bilmiyorum. Kendisi özetle hayatı acılardan ibaret görür. Bitmek tükenmek bilmez ağrıları vardır ve artık acıyla yaşamayı kabullenmiştir. Belki acılar belki de kullandığı büyük dozlu ağrı kesicilerin tesiriyle “yaşam felsefesi” üzerine epeyce düşünmüş ve yazmıştır. Yazdığı kitapları kendi parasıyla bastırmış ve dostlarına armağan olarak yollarken de kitap yolladığı için defalarca özür dilemiştir. Demek ki “okumama hastalığı” yalnız bir Türklere özgü değilmiş. Şimdi konuyu Nietzsche (Niçe)’den çiğ köfteye, oradan bizim köye, oradan da “Acılara yürüyorum, korkmuyorum.” düsturuna bağlayacağız. Bugün telefonuma gelen bir mesaj beni acılar üzerine yazmaya teşvik etti. Mesajı görünce önce kızdım sonra üzüldüm en sonunda da yazmaya karar verdim. Şu sıralar İsrail’in Gazze’de yaptığı apaçık bir soykırım var. Evleri yıkıp çocukları katleden Yahudi din devleti olan –özellikle din devleti olduğunu vurguladım-İsrail’e pek ç...
Devamı