NENE HATUN KİM BU KIZLAR KİM ?


ÜÇ AYLIK BEBEĞİNİ EMZİRDİKTEN SONRA CEPHEYE KİM KOŞAR: NENE HATUN

Yıl 1877-78. Gazi Osman Paşa’nın Plevne’de direndiği zamanlarda, gözü dönmüş Ruslar Kafkaslar üzerinden de ecdadımızın topraklarını çiğneyip, atalarımızı bir kaşık suda boğmak aşkıyla yanmaktadır.Tüm dünyaya masum olduklarını, evlerinde kendi hallerinde otururken(!) katledildikleri yalanını yayan Ermeni komitacılar da av köpeği misali Rusların önünden saldırıp, çığır açmaktadır.

Aziziye Tabyaları kısa süren bir direnişten sonra çöker, Ermenilerin eline geçer. Ruslar da kolayca tabyalara girince, minarelerden kahraman Erzurum halkına durum bildirilir. Düşman Erzurum’a girmek üzeredir ve direnecek asker yoktur. İyi de devrin en güçlü, en donanımlı ordusuna karşı, askersiz, tüfeksiz kim karşı koyabilir: Türkler

Nene Hatun’un da birkaç saat önce ağabeyi ölmüştür. Gül kokulu bebeğini emzirip Allah’a emanet ettikten sonra, eline satırı alan yirmili yaşlarındaki gencecik gelin cepheye koşar. O da ne? Kimi harmandan tırpan bulmuş, kimi tırmığı kapmış, hiçbir şey bulamayan da kucağına taş toplamıştır. Herkes koşmaktadır. Nereye? Tabyalara yerleşmiş Rus askerlerinin üzerine. Yahu makineli tüfeğe karşı kim taşla taarruz başlatabilir? Dünyada böyle bir ordu var mı? Var, Nene Hatun ve Erzurumlu yiğit kadın ve erkeklerin ordusu.

Derken tabyalara yaklaşır yaklaşmaz makineli tüfek ateşiyle yüzlerce Erzurumlu şehit olur. Önünden gidenler kanlar içinde devrilirken arkadan koşanların gözlerinde korkudan eser yoktur. Avını yakalamak üzere olan bir kurt gibi tabyalara girerler. Çünkü vatan namustur, çünkü vatan hayattır, çünkü vatan ekmektir, çünkü vatan evlattır, çünkü vatan anadır. Vatansız olmaktansa kara toprağa boylu boyunca uzanmak bin kat daha hayırlıdır.

İki bin üç yüz Moskof kazmayla, tırmıkla o da olmadı şamarla öldürülüp tabya geri alınır. Elbette Gazi Muhtar Paşa’nın da bu zaferde payı büyüktür. Tabya ele geçirildikten sonra Nene Hatun yaralıların yardımına koşar. Bez getirir, pansuman yapar, su verir, yara sarar. Fakat o da yaralanmıştır. Yara, kan umurunda mı? Kendinden daha ağır yaralı olanların imdadına yetişmek için çırpınmaktadır.

‘Ruslarda çok iyi silahlar vardı, bizde ise iman.’diyor Nene Hatun. 98 yaşında Hakkın rahmetine kavuştuğu zaman Aziziye Tabyalarına gömülüyor o mübarek naşı.

Türk Kızı! Sen Nene Hatun’un torunusun!

 

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

BAŞIMA NELER GELDİ

  Kıymetli Okurlarım, siz de olmasanız derdimi yanacağım kimse yok. İstatistikler üzerinden baktığımda dünyanın dört bir tarafında okunduğumu görmek benim için büyük bahtiyarlık. Hele de Alaska’da hasta bakıcısı olarak çalışan Bulgar bir kadının yazılarımı okuyup Messenger üzerinden bana ulaşması beni hayretler içinde bıraktı. Açıkçası bu kadar yaygın bir okuma ağı beklemiyordum. Aslında size daha güzel şeylerden bahsetmek, zaten altında ezildiğiniz hayatın yüklerine karşı direncinizi yükseltmek isterdim ama ne var ki bataklıkta gül bitmez. Dostlarım, insanlar kötü. Maalesef kötü. Bunun sebebini Kabil’in Habil’i öldürmesi ve bu yüzden insanlığın geri kalanının Kabil’den çoğalmış olması olarak düşünmek pekâlâ mümkün. Ama bundan öte insanların kötülüğe hayır diyememeleri, diyecek cesaretlerinin olmaması ya da omurgasız olmalarından kaynaklanıyor. Daha güzel, daha iyi bir yaşam seçeneği varken, sevmek ve sevilmek varken insanları kötü olmaya iten sebep nedir, çözemedim. Hayatım ...
Devamı

DOYUMSUZ EVLAT NASIL YETİŞTİRİLİR?

                   Birkaç yıl önce bir AVM’de şahit olduğum olay günaşırı aklıma gelip duruyor. Aradan aylar hatta yıllar geçmesine rağmen o sahne zihnimde belirip kaybolur. Bir çocuğa ailesi akülü araba aldı. Hem de iki üç bin lira civarı ve kaliteli bir akülü arabaydı. Kırmızı, cip tarzı bir araba… Ben de tecessüsle çocuğun simasına baktım. O da ne! Zerrece mutluluk yoktu! Çocuğun hiçbir tepki vermemesine öfkelenen annesi, akülü arabayı otoparktaki araca kadar ite kaka götürdü. Ağzım açık bir vaziyette öylece onları izledim. O zaman bir köşeye oturup çocukluğuma üzüldüm. Aslında çocukluğuma üzülüp üzülmemem gerektiği noktasında dengesiz hislerim mevcut. İçinde yoğrulduğum yokluk kazanı, bazen canımı acıtırken bazen de beni mutlu eder. Hakikaten lezzet yoklukta. Mahrumiyet, her şeyden mutlu olabilme kapısının en gizemli anahtarı... O zaman küçük şeylerle mutlu olabiliyor insan. Yokluğun girdabında ...
Devamı

ACI BABA'YA HOŞ GELDİNİZ

    Friedrich Wilhelm Nietzsche’yi duydunuz ya da okudunuz mu bilmiyorum. Kendisi özetle hayatı acılardan ibaret görür. Bitmek tükenmek bilmez ağrıları vardır ve artık acıyla yaşamayı kabullenmiştir. Belki acılar belki de kullandığı büyük dozlu ağrı kesicilerin tesiriyle “yaşam felsefesi” üzerine epeyce düşünmüş ve yazmıştır. Yazdığı kitapları kendi parasıyla bastırmış ve dostlarına armağan olarak yollarken de kitap yolladığı için defalarca özür dilemiştir. Demek ki “okumama hastalığı” yalnız bir Türklere özgü değilmiş. Şimdi konuyu Nietzsche (Niçe)’den çiğ köfteye, oradan bizim köye, oradan da “Acılara yürüyorum, korkmuyorum.” düsturuna bağlayacağız. Bugün telefonuma gelen bir mesaj beni acılar üzerine yazmaya teşvik etti. Mesajı görünce önce kızdım sonra üzüldüm en sonunda da yazmaya karar verdim. Şu sıralar İsrail’in Gazze’de yaptığı apaçık bir soykırım var. Evleri yıkıp çocukları katleden Yahudi din devleti olan –özellikle din devleti olduğunu vurguladım-İsrail’e pek ç...
Devamı