KİM OLDUĞUNU UNUTMA EY GENÇ!


AVUSTRALYA’YA SAVAŞ AÇAN İKİ TÜRK

Yıl 1 Ocak 1915. İngiltere, dünyanın her yerinden insanları kandırarak asker topluyor. Asker üstüne asker yığıyor, Çanakkale’ye, Arap yarımadasına. Dört koldan saldırıyor Osmanlı’nın üzerine.

Ecdadın aç, ecdadın yoksul, ecdadın savaşlardan yorgun düşmüş ve hasta. Yine de çiğnetmiyor namusunu, çiğnetmiyor dinini, ocağını. Avustralya’dan da trenlerle gençler sevk ediliyor savaşmak için. Bu sırada Avustralya’nın iç kesimlerinde yer alan Broken Hills adlı bir kasabada iki Osmanlı var. Pakistan-Afganistan sınırından gelip oraya yerleşmişler. Broken Hills kasabasında develeriyle maden taşımacılığı yapıyorlar. Adları Gül Muhammed ile Molla Abdullah. Irklarının ne olduğu önemli mi? Kendilerini Osmanlı görüyor, kendilerini Osmanlı olmakla mutlu hissediyorlar. O yıllarda Müslüman olan herkese denilen tek kelime var:Türk

Avustralya halkı gençlerinin uzak diyarlara savaşa gitmelerine karşı çıkıyor aslında.Ama ne yapabilirler ki? İngiliz sahtekarlığı, İngiliz entrikalarıyla kim başa çıkabilir? Tabi ki  Avustralya tarihinde ve yerel basınında yazan şekliyle: İki Türk

Gül Muhammed ile Molla Abdullah Osmanlı padişahına gönülden bağlı. Bunu ölmeden önce yazdıkları mektuplarında da şöyle belirtiyorlar:

"Merhametli olan Allah ve Peygamberi Muhammed'in adı ile. Bu zavallı günahkar Sultan'ın bir kuludur. Benim adım Gül Muhammed, Sultan Hamid Han'ın mekanını 4 defa ziyaret ettim savaşmak için. Sultan tarafından imzalanmış emri ve mührü elimde, kemerimde şimdi, eğer silahla ya da tabanca mermileri ile yok olmazsa üzerimde bulursunuz. Sizin adamlarınızı öldürmem gerekiyor kendi inancıma ve Sultan'ın emrine göre. Kimseye karşı düşmanlığım yok bunu da kimseye danışmadım ve bilgilendirmedim. İnananlara elveda."

‘Osmanlı gizli teşkilatı vesilesiyle elde ettikleri tüfekleri kuşanıp ‘Beyaz Kayalar’ denilen bölgede pusu kuruyorlar. Osmanlı’ya karşı savaşmak için giden askerleri taşıyan trene saldırıp, birkaç kişiyi haklıyorlar. Tabi ki kendileri de şehit oluyor.

Olaydan sonra mübarek naaşlarına kimse sahip çıkmıyor ve bilinmeyen bir yere gömülüyorlar. Avustralya tarihindeki ilk ve tek ciddi saldırıyı işte o iki Osmanlı, Avustralyalıların tabiriyle işte o iki Türk yapıyor.

Elbette bu olayı Avustralyalıların da saldırıyı iki Türk yaptı demesine rağmen basitleştirmeye, hayvan kesimi meselesine indirgemeye, ırklarının farklı olduğunu anlatmaya çalışanlar var. Yalnız sen bil Türk çocuğu,

Onlar en az senin kadar Türk’tü ve onlar ecdadındı. Sen onların  torunusun!

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

BAŞIMA NELER GELDİ

  Kıymetli Okurlarım, siz de olmasanız derdimi yanacağım kimse yok. İstatistikler üzerinden baktığımda dünyanın dört bir tarafında okunduğumu görmek benim için büyük bahtiyarlık. Hele de Alaska’da hasta bakıcısı olarak çalışan Bulgar bir kadının yazılarımı okuyup Messenger üzerinden bana ulaşması beni hayretler içinde bıraktı. Açıkçası bu kadar yaygın bir okuma ağı beklemiyordum. Aslında size daha güzel şeylerden bahsetmek, zaten altında ezildiğiniz hayatın yüklerine karşı direncinizi yükseltmek isterdim ama ne var ki bataklıkta gül bitmez. Dostlarım, insanlar kötü. Maalesef kötü. Bunun sebebini Kabil’in Habil’i öldürmesi ve bu yüzden insanlığın geri kalanının Kabil’den çoğalmış olması olarak düşünmek pekâlâ mümkün. Ama bundan öte insanların kötülüğe hayır diyememeleri, diyecek cesaretlerinin olmaması ya da omurgasız olmalarından kaynaklanıyor. Daha güzel, daha iyi bir yaşam seçeneği varken, sevmek ve sevilmek varken insanları kötü olmaya iten sebep nedir, çözemedim. Hayatım ...
Devamı

DOYUMSUZ EVLAT NASIL YETİŞTİRİLİR?

                   Birkaç yıl önce bir AVM’de şahit olduğum olay günaşırı aklıma gelip duruyor. Aradan aylar hatta yıllar geçmesine rağmen o sahne zihnimde belirip kaybolur. Bir çocuğa ailesi akülü araba aldı. Hem de iki üç bin lira civarı ve kaliteli bir akülü arabaydı. Kırmızı, cip tarzı bir araba… Ben de tecessüsle çocuğun simasına baktım. O da ne! Zerrece mutluluk yoktu! Çocuğun hiçbir tepki vermemesine öfkelenen annesi, akülü arabayı otoparktaki araca kadar ite kaka götürdü. Ağzım açık bir vaziyette öylece onları izledim. O zaman bir köşeye oturup çocukluğuma üzüldüm. Aslında çocukluğuma üzülüp üzülmemem gerektiği noktasında dengesiz hislerim mevcut. İçinde yoğrulduğum yokluk kazanı, bazen canımı acıtırken bazen de beni mutlu eder. Hakikaten lezzet yoklukta. Mahrumiyet, her şeyden mutlu olabilme kapısının en gizemli anahtarı... O zaman küçük şeylerle mutlu olabiliyor insan. Yokluğun girdabında ...
Devamı

ACI BABA'YA HOŞ GELDİNİZ

    Friedrich Wilhelm Nietzsche’yi duydunuz ya da okudunuz mu bilmiyorum. Kendisi özetle hayatı acılardan ibaret görür. Bitmek tükenmek bilmez ağrıları vardır ve artık acıyla yaşamayı kabullenmiştir. Belki acılar belki de kullandığı büyük dozlu ağrı kesicilerin tesiriyle “yaşam felsefesi” üzerine epeyce düşünmüş ve yazmıştır. Yazdığı kitapları kendi parasıyla bastırmış ve dostlarına armağan olarak yollarken de kitap yolladığı için defalarca özür dilemiştir. Demek ki “okumama hastalığı” yalnız bir Türklere özgü değilmiş. Şimdi konuyu Nietzsche (Niçe)’den çiğ köfteye, oradan bizim köye, oradan da “Acılara yürüyorum, korkmuyorum.” düsturuna bağlayacağız. Bugün telefonuma gelen bir mesaj beni acılar üzerine yazmaya teşvik etti. Mesajı görünce önce kızdım sonra üzüldüm en sonunda da yazmaya karar verdim. Şu sıralar İsrail’in Gazze’de yaptığı apaçık bir soykırım var. Evleri yıkıp çocukları katleden Yahudi din devleti olan –özellikle din devleti olduğunu vurguladım-İsrail’e pek ç...
Devamı